Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

τι φοβόμαστε...;

Φίλε μου, όλοι κάτι φοβόμαστε. Εγώ, δε φοβάμαι τη φτώχεια και τη σκληρή δουλειά. Με τρομάζει να μην ζήσω...

(τα λόγια του άντρα ώρες πριν ακόμα ένας χρόνος περάσει στο χθες...)
Μ.Π. 27/12/2014

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

ΜΙΑ ΜΑΓΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ

Θέλω να πω το πιο μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ της καρδιάς μου για την εκπληκτική παρουσίαση του βιβλίου μου "Μερτζανή, το δάκρυ της Θράκης" από τις αγαπημένες μου φίλες ψυχής Δήμητρα Τράκα(συγγραφέα), Vivi Kontopoulou (συγγραφέα), Αρετή Καρατάσιου (εκπαιδευτικό και υπεύθυνη της καλλιτεχνικής επιμέλειας), τη Χριστίνα Τσίτου (αγαπημένο ταλαντούχο κορίτσι με την υπέροχη φωνή της), την Ismini Lampropoulou (μια μεγάλη αγκαλιά και εκδότρια). ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τις Εκδοσεις ΕΞΗ για την καταπληκτική δουλειά και για το μεράκι τους, με το οποίο έδωσαν σάρκα και οστά στο βιβλίο που βαστώ στα χέρια μου, τη Rania Zoidi (για την άρτια επιμέλεια), τον Sakis Floros και το βιβλιοπωλείο cheap-books.gr για τη ζεστή του φιλοξενία στον όμορφο χώρο του. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μέσα από την καρδιά μου όλους εσάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας, αλλά και όλους εσάς που με τη θετική σκέψη και την αγάπη σας ζήσαμε μαγικές στιγμές.
Με αγάπη
Μάρθα Πατλάκουτζα





Παρουσίαση βιβλίου "Μερτζανή, το δάκρυ της Θράκης", Βιβλιοπωλείο Cheap and Books (16/12/14)























Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Παρουσίαση βιβλίου - ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Η Μάρθα Πατλάκουτζα, απαντά στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

http://aylogyros.blogspot.gr/2014/12/blog-post_54.html

Σας περιμένουμε σε μια ξεχωριστή βραδιά...


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ


Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Πρώτη παρουσίαση της Μερτζανής....

Στις 16 του Δεκέμβρη, στις 7 το απόγευμα θα γίνει η πρώτη παρουσίαστη της Μερτζανής στο Βιβλιοπωλείο cheap-books.gr (Β. Όλγας 141). Σας περιμένουμε μαζί με τις αγαπημένες μου Δήμητρα ΤράκαVivi Kontopoulou ,Αρετή Καρατάσιου, Χριστίνα Τσίτου κι Εκδοσεις ΕΞΗ

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Μερτζανή....

Οκτώβρης 1922... Στις όχθες του ποταμού Έβρου στέκει ένα νεαρό κορίτσι με βρόμικα ρούχα και πρόσωπο βουτηγμένο στην απόγνωση. Νιώθει το βάρος της ευθύνης να συνθλίβει τους μικροκαμωμένους ώμους της... Πρέπει να διασχίσει το ποτάμι μαζί με την αδερφή της, το κάρο και τα ζωντανά.
Ορφανή από μητέρα, ξεριζωμένη από πατρίδα, η Μερτζανή δεν σταματά να αγωνίζεται και να ξεπερνάει τον εαυτό της.
Ποιος τη στηρίζει στα χίλια βάσανα, στον θάνατο, στον αβάσταχτο πόνο; Μονάχα μια φωνούλα μέσα της, μια γλυκιά φωνή που δε σιωπά ποτέ, μια διακριτική λάμψη που δεν την αφήνει να παραδοθεί, όσο κι αν λυγίζει. Και η Μερτζανή θα λυγίσει πολλές φορές. Χάνει το στήριγμά της ξανά και ξανά, χάνει τις μεγάλες της αγάπες, χάνει κάθε δύναμη…
Η συγκλονιστική ιστορία μιας αξιοθαύμαστης γυναίκας που δεν έχασε ποτέ την αξιοπρέπειά της και την τόλμη της.
Μερτζανή… κοράλλι σπάνιο, όπως και η ψυχή της. Μια ψυχή που συνεχώς διώκεται… ένας διωγμός που τέλος δεν έχει… Αυτή είναι η ιστορία της.

Το καινούριο μου βιβλίο από τις Εκδόσεις Έξη. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ισμήνη μου!!


Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Υπό έκδοση...

Με χαρά σας ανακοινώνω πως το νέο μου βιβλίο είναι υπό έκδοση από τις Εκδόσεις ¨Εξη.
Ευχαριστώ θερμά την κα Ισμήνη Λαμπροπούλου και τους καταπληκτικούς συνεργάτες για
τη στήριξη και το υπέροχο αποτέλεσμα που σύντομα θα είναι στα χέρια μας.

Τι γεύση έχει για σένα το ψέμα;

«Καπετάνιε μου τι γεύση έχει για σένα το ψέμα; Πικρή θα μου πεις... Μα σε καλό σου, για στάσου λίγο. Θαρρώ το ζυγιάζεις λάθος. Ψευτιά κι υποκρισία είναι οχιάς φαρμάκι. Κυλά ποτάμι στην ψυχή. Σ' αποτελειώνει.Στο ζητώ σα χάρη. Πάψε με τα λόγια και πάρτο από τα δικά μου χείλη» ζήτησε του άντρα της και το σύννεφο κρύφτηκε απορημένο. Τόσο δύσκολο είναι για τους ανθρώπους να αγαπούν; 
(από το τερατάκι τσέπης του υπολογιστή μου, που όλο μεταμορφώνεται και το έχω λατρέψει πριν ακόμα καν τελειώσει...και η ιστορία γράφεται κάπου εκεί...)
26/10/14 Μ.Π.

Ζαχάρα σημαίνει...

Δουλεύοντας σε μια έρευνα ανακάλυψα πως το αγαπημένο μου ΄'Ζαχάρα'' είναι ένα γυναικεία αραβικό όνομα που σημαίνει το φως της αυγής.
Όταν κλειδώνουν τα κομμάτια του χθες, τελικά δείχνουν το αληθινό...

Ποιος φοβάται την αγάπη;

'-Ποιος φοβάται την αγάπη;τον ρώτησε.
-Τι είναι η αγάπη για να τη φοβηθώ; Ο μπαμπούλας των ψυχών;αποκρίθηκε το αγόρι με υπεροψία.
- Γενναίε μου... εύκολα γλιστρούν οι λέξεις από τα χείλη σου. 
Σε κοιτώ και βλέπω το χάος. Δεν ανήκω εκεί.
Πήρε το χέρι της και το οδήγησε στο στήθος του. Γαλήνια της ψιθύρισε"εκεί ζει ο πόλεμος, μείνε μακριά''
-Πώς θα μπορούσα; Ο έρωτας είναι μονόδρομος..."
Αφιερωμένο στις σιωπές. Αγαπημένες και μοναδικές.

Υστερόγραφο...

"Αγαπητό μου παρελθόν σταμάτα να μουρμουρίζεις παρασκηνιακά.
Με απαξιωτική εκτίμηση
Το μέλλον

Τα μάτια της ψυχής

-Πόσες φορές κοίταξες τον ουρανό σήμερα;
-Μία.Τι να σου κάνει κι ο έρμος;
-Τον είδες με τα μάτια της ψυχής σου; Ένιωσες μικρός; Ένιωσες δυνατός; Ένιωσες τυχερός που μπορείς να τον ανταμώνεις;"
Το αγόρι, που είχε γίνει πια άντρας δεν ήξερε τι να απαντήσει.
"Γιε μου, όταν θα έχω κλείσει τα μάτια, να τον κοιτάς εσύ για μένα και να μου στέλνεις χαιρετίσματα'' του είπε η κυρα-Καλλιόπη και τον φίλησε στο μέτωπο, όπως έκανε κάποτε. 
Σε κείνο το κάποτε το φιλί της, το μαξιλάρι, μια μπάλα κάτω από το στρώμα και τα όνειρά του είχαν σημασία.
Πού πήγαν; Γιατί τα έχασε; Γιατί άφησε να τα χάσει όλα αυτά που αγαπούσε;

9/10/14 Μ. Π

Καλό μήνα

"Τακ ...τακ'' ακούστηκε. Ή ''τικ τακ'' θα σας γελάσω.
Ποιος; ρώτησα τυλιγμένη στην κουβέρτα...Χουχούλιαζα γλυκά. Περίμενα τη ριμάδα τη σκέψη να βάλει ένα τέλος.
"Οκτώβρης. Ο μήνας σου. Κατάδικος σου.''
"Ααα εσύ..." απάντησα και η μνήμη έστησε γαϊτανάκι."...άντε πέρνα...''
Μήνας εγωιστής, άπλωσε την αρίδα του και με στρίμωξε στη γωνία με τα όνειρα.
Καλό μας μήνα...Καλό ξημέρωμα Οκτώβρη μου. Σε θέλω....
Μ.Π. 01/10/2014

''Θαλασσινή..."

'Ένας μασκαράς του ονείρου γίνηκε. Σου κόστισε σε ψυχή.
Μάτια μου υπολόγισε λάθος. Η δική του σιγουριά τον πρόδωσε.
Ξέρεις η αληθινή δύναμη είναι στο μυαλό και στην καρδιά.
Αυτό κοίτα να μη σου στερέψει ποτέ... 
Κοίτα τη φεγγαράδα της ζωής σου, με το κεφάλι πάντα ψηλά.
Η αξιοπρέπεια μπορεί να μην έχει τσέπη, αλλά κοστίζει ακριβά"
είπε η κυρά Καλλιόπη στη νυφάδα της. Γυναίκα ήταν κι αυτή. 
Το ποτήρι της προδοσίας είχε ακουμπήσει και τα δικά της χείλη.
Αφιερωμένο...στη Θαλασσινή μου!!
24/09/14 Μ.Π

Μια Κυριακή...

Ο ήλιος τρυπώνει από τις γρίλιες. Κατσαρόλες χτυπούν στην κουζίνα. Η μαμά σιγοτραγουδά...κι ο μπαμπάς πίνει το καφεδάκι του στο τραπέζι. Ακούει στο ραδιόφωνο την αθλητική του εκπομπή...
"Ο Πάοκ υποδέχεται τον Ολυμπιακό στην έδρα του..."
Το ταψί μπαίνει στον φούρνο κι αναστατώνει τα αυτιά και σύντομα τις μύτες όλων.
Ο πατέρας ονειρεύεται πως βάζει το γκολ της νίκης...
Η μητέρα σιροπιάζει τον μπακλαβά και μουρμουρίζει "μεσημέριασε και τα καμάρια μου ακόμα να ξυπνήσουν...άστα μωρέ να χορτάσουν ύπνο... μια ζωή στα βάσανα θα είναι μετά..."
Το πρόγραμμα στο ραδιόφωνο αλλάζει και μια αντρική φωνή τραγουδά " Γιωργης στου χουραφ θα παει...¨
Η αγκαλιά της μάνας ανοίγει, σε τυλίγει με κείνη τη γλύκα... Έφτιαχνε την Κυριακή, τρανή γιορτή...

Καλή μας Κυριακή!!
21/09/14 Μ.Π

το ''πρώτο'' κουδούνι

Προσμονή για το πρώτο κουδούνι της χρονιάς...
-Θα είναι αυστηρή η νέα μας κυρία;
-Σε ποιο θρανίο θα κάτσω;
-Θα γελάσει ο Κωστάκης μαζί μου;
- Η μαμά και ο μπαμπάς θα έχουν νεύρα και φέτος;
-Θα έρθει η μαμά στη γιορτή να με δει να λέω το ποίημα;
Στον κόσμο των παιδιών η καρδιά έχει τη μοναδική αξία.
Καλή δύναμη σε όλες και όλους!!

Θεατρίνος της ψυχής

'Στεκόταν μπροστά της,αλλά δεν μπορούσε να τον δει. Πώς μπορούσε αυτός να της μιλάει για αγάπη; Πώς μπορούσε αυτός να λέει πως το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι η αγάπη; Να διαβάζει στα χείλη του την ψευτιά... γιατί αυτός ήταν που τη φθονούσε κάθε ώρα και λεπτό, ήταν αυτός που ζητούσε απεγνωσμένα να την εξαφανίσει... 
Γιατί τόσο μένος, αναρωτήθηκε η γυναίκα; Τα είχε καταφέρει καλύτερα με τον εαυτό της κι έπρεπε να πληρώσει το τίμημα.
"Έτσι είναι οι θεατρίνοι της ψυχής. Λένε ψέμματα στον ευατό τους για να αντέξουν την υποκρισία της ανυπαρξίας τους. Ο λίγος, πάντα λίγος θα είναι μάτια μου''
Μ.Π.  03/09/14

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Η συνέντευξή μου στην καταπληκτική ομάδα "ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΣ ΑΠΟΨΕΩΝ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΩΝ'' και στην κα Χριστίνα Μπίνου

~ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΜΑΡΘΑ ΠΑΤΛΑΚΟΥΤΖΑ~~
Η κυρία Μάρθα Πατλάκουτζα μιλά στην ομάδα μας με αφορμή το βιβλίο της Ζαχάρα!
Κατ’ αρχήν θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε που κάνετε την τιμή να μιλήσετε στην ομάδα μας.
• Πώς γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής του βιβλίου;
Μ.Π. : Όλα ξεκίνησαν στις 12 Ιουλίου του 2012... Ήταν η ώρα του δειλινού. Με το ποδήλατο μου είχα πάει βόλτα στο λιμάνι του χωριού μου, στη Νέα Καλλικράτεια Χαλκιδικής.
Ο δρόμος ήταν κακοτράχαλος, κατηφορικός, αλλά η εικόνα του ηλιοβασιλέματος από κει ήταν μαγική. Τη μοναχική εκείνη στιγμή που βρέθηκα αντιμέτωπη με τον μαβή ήλιο ξεπήδησαν από μέσα μου οι λέξεις "Θα γράψω. Θέλω να μιλήσω''.
Πήγα μέχρι το βιβλιοπωλείο του χωριού. Αγόρασα ένα σπιράλ, δυο στιλούς και το ίδιο βράδυ αφέθηκα στην τρικυμία που κάποιες λέξεις και μια καρδιά μπορούν να ξεσηκώσουν.
Και το ταξίδι με τη γραφή συνεχίζεται από τότε, δίχως να λείψει ούτε μια μέρα που να μην βασανίσω δυο αράδες στο χαρτί ή στον υπολογιστή.
• Που γράψατε το τελευταίο σας βιβλίο;
Μ.Π. : Η "Ζαχάρα'' ξεκίνησε το καλοκαίρι και πέρασε από πολλά στάδια και μέρη. Συνεχίστηκε τον χειμώνα στη Θεσσαλονίκη, αλλά πάντα οι εμπνεύσεις μου προερχόταν από περιπάτους δίπλα στη θάλασσα. Με ένα μίνι σημειωματάριο στο χέρι κρατούσα σκέψεις και ακούσματα από φίλες και φίλους. Κι έπειτα αυτά έδιναν τη δική τους μάχη στο βιβλίο. Γράφτηκε αγκαλιά με το μαξιλάρι και τον υπολογιστή μου στο κρεβάτι τις νύχτες που ο ύπνος ήταν πεισματικά εξαφανισμένος.
• Πώς θα χαρακτηρίζατε το τελευταίο σας βιβλίο με δυο λόγια;
Μ.Π. : Είναι ένα βιβλίο που μιλάει για τη διεκδίκηση του έρωτα που οδηγεί στην αγάπη, ανεξάρτητα από ηλικία, τόπο και οικονομική κατάσταση.
• Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Μ.Π. : Ο Αντώνης. Γιατί έχει μια άλλη δυναμική. Είναι αληθινός με τις αδυναμίες και τα πάθη του. Ζει και παλεύει δίχως όρια. Δεν έχει ακυρώσει την ψυχή του. Ο ανδρικός ήρωας είναι για μένα μεγάλη πρόκληση.
• Θέλετε να δώσετε μια περιγραφή;
Μ.Π. : Στο βιβλίο "Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς" παρακολουθούμε τις ζωές δυο γυναικών, διαφορετικών μεταξύ τους, που ωστόσο κυνηγούν το όνειρο τους. Μετά από μια τυχαία συνάντηση τους σε ένα αεροδρομίο η μοίρα τις φέρνει κοντά και για μια νύχτα το φως ρίχνεται στις ψυχές τους. Το ξημέρωμα της επόμενης μέρας θα φέρει ανατροπές στις ζωές τους, σημαδιακές για τις ίδιες και για τους άντρες με τους οποίους επέλεξαν να ζήσουν το όνειρο τους.
• Πού θα μπορούσαμε να το βρούμε;
Μ.Π. : Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία στα βιβλιοπωλεία.
• Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο γραφής σας; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Μ.Π. : Λατρεύω τον Νίκο Καζαντζάκη. "Οι αδερφοφάδες" είναι ένα βιβλίο του διαχρονικό και ιδιαίτερα αγαπημένο μου.
• Πείτε μας ένα αγαπημένο σας βιβλίο που θα θέλατε να το είχατε γράψει;
Μ.Π. : Θα ήθελα να μπορούσα να είχα γράψει την τριλογία του Τόλκιν "Χόμπιτ". Τα βιβλία του με την κινηματογρφική μεταφορά τους απέχουν έτη φωτός.
• Εχετε σκεφτεί το επόμενο θέμα του βιβλίου σας;
Μ.Π. : Ναι, κι έχω ολοκληρώσει το επόμενο βιβλίο μου που σύντομα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Έξη.
• Πόσο χρόνο χρειάζεστε συνήθως για να ολοκληρώσετε ένα βιβλίο;
Μ.Π. : Δεν υπάρχει ακριβής χρονικός προσδιορισμός. Κανένα βιβλίο δεν μοιάζει με το προηγούμενο και η συγγραφή του εξαρτάται κι από ποικίλες παραμέτρους που δεν σταθμίζονται πάντα το ίδιο. Θα έλεγα περίπου έναν χρόνο, αλλά κι αυτό με επιφύλαξη.
• Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας για κάθε βιβλίο;
Μ.Π. : Από την αλήθεια που εκείνη τη στιγμή με προβληματίζει. Μια αλήθεια μπορεί γύρω της να έχει πολλούς μύθους και κάθε άνθρωπος να την προσεγγίζει διαφορετικά. Αυτό μου δίνει το έναυσμα και τη σκυτάλη αναλαμβάνει η φαντασία...
• Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό τον καιρό;
Μ.Π. : Διαβάζω το ''Divirgent'' της Veronica Roth.
• Πείτε μας 3 βιβλία που επηρέασαν τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς σας και την πορεία σας;
Μ.Π. : Εκτός από τον αξεπέραστο Νίκο Καζαντζάκη, είχα ανακαλύψει στη βιβλιοθήκη του ξαδέρφου μου το " Τζίμυ, πάρε ένα φιστίκι¨ του Φρέντυ Γερμανού και το "Ζ" του Βασίλη Βασιλικού. Κι έτσι ξεκίνησε η αγάπη μου για το βιβλίο...
• Στην Ελλάδα οι συγγραφείς δε ζουν συνήθως από τα βιβλία τους.Εσείς ασχολείστε και με κάτι άλλο επαγγελματικά;
Μ.Π. : Είμαι δασκάλα και υπηρετώ σε δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης. Η ενασχόληση μου με τις ψυχούλες των παιδιών κρατά μέσα μου το παιδί ζωντανό και είναι κάτι που αγαπώ πολύ να κάνω.
• Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Μ.Π. : Αυτό το έχω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές. Αν μπορούσα θα ήθελα να ήμουν καπετάνιος και να ταξίδευα σε όλο τον κόσμο. Αλλά από τη στιγμή που αυτό δεν είναι εφικτό, όλα τα ταξίδια μου γίνονται με έναν μοναδικό τρόπο μέσα από τα βιβλία...
• Η τελευταία κουβέντα δική σας !!!
Μ.Π. : Θέλω να ευχαριστήσω θερμά την υπέροχη ομάδα σας για την τόσο ζεστή φιλοξενία. Εύχομαι σε όλες και όλους να βρίσκουν τρόπους να ζουν τα όνειρά τους και σας αφιερώνω κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα : Χρόνε απατεωνάκο που όλο μασκαρεύεις τις στιγμές... σκηνοθετείς ζωές με ψευδαισθήσεις... "ποιος θέλει να ζήσει αιώνια;'' ρωτάς.
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Μάρθα Πατλάκουτζα για την μεγάλη τιμή που μας έκανε και απάντησε στις ερωτήσεις μας!!!
Επιμέλεια συνέντευξης:Χριστίνα Μπίνου.

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

"Η αγάπη είναι μυστήρια ύπαρξη...
Ξεροκέφαλη, απείθαρχη, ζωηρή, αλαζονική...
Πώς να τα βάλεις μαζί της τρελή μου καρδιά;
Φαντομάς της ζωής μου γίνηκες 
και χορεύουν οι σκιές για σένα και για μένα."
Θάλασσα με αφήνεις...
28/08/14 Μ.Π

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

''Δεν υπάρχει σκοτάδι για μένα!''

''Δεν υπάρχει σκοτάδι για μένα!'' δήλωσε το αστεράκι κι έκανε ένα βήμα προς τη γη.
''Το φοβάσαι τόσο πολύ...;" το προκάλεσε το αγουροξυπνημένο όνειρο.
"Στα σκοτεινά μέρη βρίσκω το δρόμο μου. Κείνα που δείχνει το φως μου με τρομάζουν. Βλέπεις τις μικρές φιγούρες εκεί κάτω; Ανθρώπους τους ελένε, αλλά ανθρωπιά λίγοι γνωρίζουν..." είπε και η φωνούλα του έσβησε σαν τη φλόγα ενός ανεμοδαρμένου κεριού.
Το ονειράκι περιεργάστηκε τα παράξενα πλάσματα. Τα είχαν όλα, μα δε χαίρονταν ούτε τα μισά. Είχαν βρει τον αφέντη τους, τον κύριο Παρά και αυτόν υπηρετούσαν...
(20/08/14 Μ.Π. και το παραμύθι της ζωής συνεχίζεται...)

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Πώς χάνεις την ψυχή σου;

"Πώς χάνεις την ψυχή σου;
Πώς είναι να ζεις χωρίς ψυχή;
Στην αρχή σταματάς να πονάς, να υποφέρεις.
Τριγυρνάς και γίνεσαι μια σκιά ανάμεσα στις τόσες που υπάρχουν.
Μία πάνω, μία κάτω τι σημασία έχει.
Αφήνεσαι στην ανάσα του χρόνου κι επιβιώνεις.
Τυλίγονται τα όνειρά σου σε ένα κουβάρι, χτυπάς αλλά δε ματώνεις πια. Τα χρόνια περνούν και ξημερώνει μια μέρα που αναρωτιέσαι ποιος είσαι και πως στο διάτανο τα κατάφερες να τα μπουρδουκλώσεις όλα στη ζωή σου. Τότε έχεις δυο επιλογές, ή πατάς μια μούντζα και σηκώνεσαι και φεύγεις ή χαμογελάς και λες του εαυτού σου: μπράβο λεβέντη μου, τα κατάφερες να τα χάσεις όλα. Τα κατάφερες να κρυφτείς.'
(12/08/14 Μ. Π.)

Τι σημαίνει να γράφεις;

"-Τι σημαίνει να γράφεις;
- Σημαίνει να αλλάζεις. Να γίνεσαι ταξιδιωτής του χρόνου και του κόσμου..."
(12/08/14 Μ.Π.)

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ -ΓΥΘΕΙΟ

















Ευχαριστώ πολύ τη φίλη και συγγραφέα κ. Μαίρη Γκαζιάνη για την υπέροχη φωτογραφία που μου έστειλε της εύχομαι καλό καλοκαίρι και καλοτάξιδο το νέο της βιβλίο ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

ΑΓΑΝΤΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ


Τα ξέθωρα μάτια του κούρνιασαν γεμάτα απογοήτευση. Ψαχούλεψε τα δίχτυα του. Άδεια... Κόμποι γίνηκαν οι σκέψεις του. Η αλμύρα τρύπωσε στα ρουθούνια του. Έτριψε το ψαρό μουστάκι του και χάιδεψε με τρυφεράδα την κουπαστή της βάρκας του. «Οσία Παρασκευή», λέγαν το σκαρί του.

Βούτηξε το μεταλλικό μπουγέλο στα καταπράσινα νερά και έβρεξε με ανακούφιση τα γερασμένα πόδια του. Όταν ήταν νέος, έβλεπε τη μπουνάτσα στη θάλασσα σαν μια χρυσαφένια αμμουδιά που πάνω της περπάταγε ανέμελα... Βουνά θεόρατα ήταν τα νιάτα στη ζωή του και καθώς περνούσαν τα χρόνια σκαρφάλωνε πάνω τους...

Ανασήκωσε το γέρικο μούτρο του. Ένιωσε τον αγέρα δροσερό. Μαΐστρο το γύρισε απόψε.

Ξέλυσε με έμπειρες κινήσεις τα φαγωμένα σκοινιά και έβαλε μπρος τη μηχανή. Μέσα από ένα πυκνό σύννεφο καπνού, η ξινή μυρωδιά του πετρελαίου μπερδεύτηκε με αυτή της θάλασσας. Η βάρκα του αναδεύτηκε ανυπόμονα κι ο καπετάν Νεόφυτος έπιασε στη χούφτα του τη λευκή λαγουδέρα. Ο αγέρας τον τύλιξε στη γλύκα του, τη στιγμή που ήλιος έγερνε στο προσκεφάλι της θάλασσας. Τα γλαρόπουλα πέταξαν παιχνιδιάρικα πάνω από το κεφάλι του μέχρι που η «Οσία Παρασκευή» ξεμάκρυνε από το λιμάνι.

«Αγάντα Καπετάνισσα, θα τον περάσουμε κι αυτόν τον κάβο!» ψιθύρισε ο γερο καπετάνιος στο σκαρί του.


Μάρθα Πατλάκουτζα

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ & ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑΣ κ. ΜΑΙΡΗΣ ΣΑΒΑΤΑΚΟΥ


την Ζαχάρα την τελείωσα εχθές, είναι το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως και θα ήθελα να πω την προσωπική μου άποψη. Λοιπόν μου άρεσε , με ταξίδεψε σε εξωτικούς προορισμούς, η ιστορία 2 γυναικών τόσο διαφορετικές μα και τόσο ίδιες. Ιδιαίτερη γραφη , μια καλά δεμένη ιστορία με ενδιαφέρουσα πλοκή. Δεν με απογοήτευσε καθόλου. Είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσετε.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ & ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑΣ κ. ΦΛΩΡΑ ΜΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗ ΖΑΧΑΡΑ

Το "Ζαχάρα, Η θύελλα της καρδιάς "της Μάρθας Πατλάκουτζα είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο,καλογραμμένο με μια ενδιαφέρουσα ιστορία.Οι πρωταγωνίστριες η Ζωή και η Μύρα είναι δυο γυναίκες που ενώ δεν γνωρίζονταν,μετά από την καθυστέρηση της πτήσης... τους λόγω λάθους,θα γίνουν φίλες και θ ανοίξουν την ψυχή τους η μια στην άλλη και έτσι θα μάθουμε την καθημερινότητα τους,που θα μπορούσε να είναι η ιστορία του καθένα από εμάς.Με μαεστρία η συγγραφέας κάνει ένα ψυχογραφημα των ανθρωπίνων σχέσεων, χωρίς να κουράζει, αλλά αντιθέτως σε κάνει να σκεφτείς.Πολλά τα σημεία που άγγιξαν την ψυχή μου,αλλά θα αναφέρω μερικά ενδεικτικα.
Στην σελίδα 160 η συγγραφέας μέσω της Ζωής αναρωτιέται και μαζί φυσικά και μεις:<<Σ όλα πρέπει να δίνεται μια λογική εξήγηση προκειμένου να τα αποδεχθούμε;Ο άνθρωπος αναζητά την αλήθεια της ζωής;Ξέρει όμως να ζει;Διδασκόμαστε από νήπια την ομιλία και τη γραφή.Άλφα,βήτα,γάμα....και όμως μαθαίνω να ζω δεν υπάρχει!Στη ζωή γινόμαστε αυτοδίδακτοι και όπου μας βγάλει.>>
Στη σελίδα 210 μεσω της Μύρας βλέπουμε που μπορεί να καταλήξει ο άνθρωπος απο την έλλειψη αγάπης και ενδιαφέροντος από τους δικούς του ανθρώπους:<<Η οικογένειαά μου;Απλοί θεατές.Ίσως,και να τους βόλευε που τόσα χρόνια είχα αφοσιωθεί σε αυτούς ψυχή και σώματι.Όμως η Μύρα δεν υπάρχει πια!Είχα χαθεί στην άβυσσο της κατάθλιψης.Δεν υπήρχε διέξοδος.Μου ήταν αδύνατο να το δω.Λένε πως η κατάθλιψη μοιάζει με ένα κλουβί χωρίς κλειδί...Δεν έχουν άδικο.Η αίσθηση εγκλωβισμού ήταν κυρίαρχη πάντα.Ο καιρός περνούσε και εγώ πάλευα πολύ.Συνέχισα με άλλους γιατρούς.Κι άλλοι ψυχίατροι,ψυχολόγοι,ψυχοθεραπείες.Τα παιδιά μου μεγάλωσαν, άνοιξαν τα φτερά τους.Ένιωσα πως δεν έχουν πια τόση ανάγκη την παρουσία μου.Αυτό με έκανε άλλοτε να απελπίζομαι κι άλλοτε να ανακουφίζομαι.Κάποια στιγμή η ηρεμία,σαν μια ζωηρή λοξή αχτίδα ήλιου έκανε την εμφάνιση της στην ψυχή μου.Μια υποψία πως θα μπορούσα να θεραπευτώ ,να νιώσω ξανά ελεύθερη,ανεξάρτητη έκανε δειλά την εμφάνισή της.Μικρά κι αβέβαια τα πρώτα βήματα με τα οποία βγήκα από τον εαυτό μου και συστήθηκα ξανά στην ζωή.Κοίταξα την Μύρα στον καθρέφτη.Είχα παρατήσει τον εαυτό μου στην ανελέητη φθορά του χρόνου.Διατροφή, άσκηση και μια αλλαγή στο χρώμα των μαλλιών έφεραν το αποτέλεσμα που ήθελα.Έλιωσα παπούτσια στο περπάτημα.Το σώμα μου ανταποκρίθηκε στις αλλαγές και το είδωλο,που αντίκρισα στον καθρέφτη,μου έκλεισε ενθαρρυντικά το μάτι.>>.Στην σελίδα 223 η συγγραφέας μέσω της Μύρας πάλι μας δείχνει, πως τα απλά πράγματα μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο:<<Μέσα σε αυτή την συντροφική οικογενειακή ατμόσφαιρα με τα γέλια,τις χαρούμενες φωνές,τα παιδιά μικρά και μεγάλα να παίζουν μαζί,να τρέχουν και να χαίρονται είναι πολύ δύσκολο κάποιος να νιώσει μόνος.Στις δυτικές κοινωνίες η πόρτα κλέινει και μαζί της αποκόπτονται η επικοινωνία,η ανθρώπινη επαφή,η συμπόνια,η συμπαράσταση,η συντροφιά,η ασφάλεια που νιώθεις,όταν είσαι με ανθρώπους που σε αγαπούν και σε νοιάζονται.Άνδρες και γυναίκες μαζεύτηκαν γύρω από την δυνατή φωτιά.Άρχισαν να συζητούν.Χωριστά οι άνδρες από τις γυναίκες.Τα πρόσωπά τους,αναψοκοκκινισμένα,χαρωπά.Στα μάτια τους επικρατούσε μια ευχαριστία στο Θεό τους,που τους ένωσε κι εκείνο το δείλι>>.
Στη σελίδα 339 μέσω της Ζωής η συγγραφέας μας δείχνει πως δυο άνθρωποι γίνονται φίλοι όταν ανοίξουν την καρδιά και την ψυχή τους:Είναι πλέον σαν να γνωριζόμαστε τη μισή μας ζωή.Θέλουμε να πιστεύουμε πως την υπόλοιπη μισή θα έχει η μία την άλλη δίπλα της.Νιώθω την ψυχή της δίπλα στη δική μου.Κάτι έχει αλλάξει μέσα μας...συναντηθήκαμε για κάποιο λόγο και ανάμεσά μας έχει δημιουργηθεί μία νέα φιλία,δυο διαφορετικοί χαρακτήρες,δυο διαφορετικές διαδρομές.>>
Στην σελίδα 340 λέει:<<Δεν με πειράζει η ζωή μου.Η βλακεία και η κουτοπονηριά ορισμένων ανθρώπων με πειράζει.Κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους έξυπνους και απολαμβάνουν να λένε χίλια μύρια ψέματα,οποιοδήποτε παραμύθι που θα εξυπηρτήσει την απόκτηση όλων αυτών,που χρειάζονται για να θρέψουν τον υπέρμετρο εγωισμό τους.Να δώσουν λόγο ύπαρξης στον μικρό και ασήμαντο εαυτούλη τους.
Σε όλα βάζουν μια τιμή και αξιολογούν τους ανθρώπους σα μια μορφή εμπορεύματος.Τι τιμή μπορούν να βάλουν σε μια φιλία αληθινή,σε μια αγάπη;Αλλά τίποτα δεν μπορεί να ταράξει τον δικό τους κύκλο, τον κύκλο της βλακείας τους.
Στη σελίδα 350 μεσω της Ζωής μας αποκαλύπτεται μια μεγάλη αλήθεια που μας κανει να προβληματιστούμε:<<Τι είναι ο φόβος για τη ζωή;Ένα σκοτεινό μέρος που μισούμε,που πιστεύουμεπως θα μας βλάψει ή τελικάμια πρόφαση, μια γελοία ψευδαίσθηση για ν αποφύγουμε τη ζωή,να αποφύγουμε τον ίδιο μας τον εαυτό;Τον πόνο δεν θέλουμε να βιώσουμε.Αυτό δεν αντέχουμε.Θέλουμε τη χαρά,χωρίς την θλιψη.Η ύπαρξη αυτής της αντίθεσης όμως είναι που μας κάνει να νιώθουμε πως υπάρχει χαρά.Αλλά και θλίψη.Είναι η ώρα που θα παλέψω με τον φόβο και τη θλίψη!>>
Και το πιο συγκλονιστκό είναι στη σελίδα 380 που μέσω της Μύρας η συγγραφέας μας λέει:<<Η καρδιά είναι ένας ατίθασος επαναστάτης.Δεν κοιτάει λογική,κόστος,φόβο.Όταν ξεκινάει την επανάσταση της,αναμένονται απώλειες.Μπορεί να νικήσει.Μπορεί να νικηθεί.Το σίγουρο είναι ότι νθα πολεμήσει.Οι κανόνες υπάρχουν άλλοτε για να τους αλλάζουμε κι άλλοτε για να τους ακολουθούμε.Αφού τους ακοληθήσουμε αρκετά,έρχονται και η ώρα να τους παρακάμψουμε.Τότε,είναι προτιμότερονα τους ανατρέψουμε!!!!!!>>
Συγχαρητήρια Μάρθα μου για το υπέροχο βιβλίο σου και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου,να είναι καλοτάξιδο και σύντομα να μας δώσεις το επόμενο..Επίσης σ ευχαριστώ για το ταξίδι που μου πρόσφερες μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σου και τα όμορφα συναισθήματα ποιυ ένιωσα!!!!!!!

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕ ΜΟΥ ΕΡΩΤΑ...

«Όταν ερωτεύεσαι έναν άντρα», σκέφτηκε η Φρανσουά, «κάνεις όνειρα για τον άλλο, για τον τρόπο που θα σου φέρεται, για τον τρόπο που θα σε αγαπά. Ω! λα λα!! Ο έρωτας εξαφανίζεται όταν ο άλλος σου καταστρέψει παντελώς το όνειρο και με έναν απροσδόκητο τρόπο σου αφαιρέσει την ικανότητα να ονειρεύεσαι τον έρωτα».
(31/07/14 Μ.Π.)

ΧΡΟΝΕ ΜΟΥ ΑΠΑΤΕΩΝΑΚΟ....

Χρόνε απατεωνάκο που όλο μασκαρεύεις τις στιγμές...
σκηνοθετείς ζωές με ψευδαισθήσεις...
"ποιος θέλει να ζήσει αιώνια;'' ρωτάς
Μ. Π

MAMA AFRICA...

''Πρώτη φορά επισκέπτομαι τη Μαύρη Ήπειρο. Για την Ασία ξεκίνησα, στην Αφρική κατέληξα. Ίσως στην επόμενη προσπάθεια να φανώ πιο τυχερή… Τις δυο τελευταίες μέρες, δεν έχουμε μιλήσει σχεδόν καθόλου με τον Αντώνη. Οι σύντομες, κοφτές απαντήσεις του με τρομάζουν.
Λίγο πριν την έξοδο η τζαμαρία γλιστρά, χωρίζεται στα δύο. Καυτή, ξερή, ζέστη εισβάλλει ορμητικά, κόβει την αναπνοή μου κι ας είναι ακόμα π...
ρωί. Οι ρόδες της μικρής βαλίτσας μου στριγγλίζουν στο φλογισμένο τσιμέντο. Μέσα από τα σκούρα γυαλιά μου νιώθω τα βλέμματα των ανθρώπων να καρφώνουν τις ξανθιές μου τούφες. Ματιές θαυμασμού που ρίχνονται σαν βέλη πάνω μου. Τα χαμηλόφωνα μουρμουρητά ροδίζουν τα μάγουλά μου. Νιώθω τη ζέστη της Αφρικής και των ανθρώπων της. Ιδρώτας κυλά αδιάκοπα στο κορμί μου…Mamma Africa είμαι στην αγκαλιά σου!''
Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς

ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...

Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς
"Έρχονται στιγμές που θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω:
-Σταματήστε επιτέλους το θέατρο. Μια φορά ζείτε. Κάντε το τουλάχιστον αληθινά.
Ανοίγω το στόμα μου και γρήγορα το μετανιώνω. Ποιος θα με ακούσει άλλωστε; Λένε πως οι άνθρωποι ακούν μόνο αυτά που επιλέγουν να ακούσουν. Οι άνθρωποι φαίνονται από πολύ μικρά πράγματα, από λεπτομέρειες… ακόμα και με τον τρόπο που γελούν. ...Το θρασύ γέλιο, το γέλιο γεμάτο υποκρισία, το αυθόρμητο γέλιο, το καλοσυνάτο γέλιο, το αισιόδοξο, που μιλάει στην καρδιά και την κάνει να φτεροκοπά.
«Όλα είναι εδώ. Όλα είναι τώρα. Αύριο δεν υπάρχει τίποτα» έλεγε ο Ζορμπάς του Νίκου Καζαντζάκη. Ίσως να γίνομαι κι εγώ ένας θηλυκός Ζορμπάς. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Ζήσε τώρα, προστάζω τον εαυτό μου.
Ξαπλώνω στο δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο της Τύνιδας και αφήνω το μυαλό μου να με ταξιδέψει κάπου μαγικά. Κάνω πως γελώ για να καλύψω τα ατίθασα δάκρυά που ξεπηδούν ορμητικά από τα βουρκωμένα μου μάτια. Οργώνουν τα φλογισμένα μου μάγουλα. Βρίσκομαι σε μια άλλη χώρα, διχασμένη ανάμεσα σε δύο τόπους, ανάμεσα σε δυο ζωές.''

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΗ...

"Κύμα στο κύμα αλλάζεις... Χαϊδεύεις, χτυπάς, αγαπάς, μισείς.
Πολεμάς τη σιωπή, όταν όλα έχουν τελειώσει...
Τον βλέπεις κείνον τον γλάρο εκεί ψηλά; Εκεί είναι η ψυχή μου, ελεύθερη...
Σε αποχαιρετά. Και πάλι" μίλησε του ανέμου καθώς το σκαρί του αγαπημένου της σκαρφάλωνε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.
14/07/14 Μ.Π(....χτες και σήμερα γίνονται ένα...πάλι)

ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΜΕ ΤΗ ΖΑΧΑΡΑ

Απόσπασμα, "Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς'
Το δεύτερο ηλιοβασίλεμα ήταν στην Πάφο, αρχές φθινοπώρου. Στην Κύπρο το καλοκαίρι βαστούσε ακόμα ολοζώντανο. Είχα πάει για το γάμο του παιδιού μιας παιδικής μου φίλης. Κατεβήκαμε στο λιμανάκι της Πάφου. Ήταν γεμάτο τουρίστες. Χαρούμενο, όμορφο, πολύβουο. Για λίγο ξέκοψα από την παρέα και προχώρησα προς την άκρη του δρόμου. Κάποιοι Άγγλοι τουρίστες έτρεχαν ...
κρατώντας στα χέρια τους φωτογραφικές μηχανές. Ήθελαν όλοι να προλάβουν το ηλιοβασίλεμα. Πάνω στους βράχους κάποιος έκανε γιόγκα. Πιο πέρα στις κοφτερές πέτρες νεαρά ζευγάρια, απομονωμένα, σφιχταγκαλιασμένα περίμεναν… ενώ η θάλασσα ζηλιάρα αγκάλιαζε κάθε τόσο τους βράχους, ζητώντας να βρει το δικό της ταίρι. Και τότε τον είδα!
Το πρόσωπο της Μύρα μεταμορφώνεται, αποκτά το δικό του φως.
-Ολόλαμπρος! Ολοφώτεινος! Ολοστρόγγυλος! Έπεφτε μέσα στη θάλασσα. Προχώρησα μέχρι την άκρη του βράχου. Λίγο πιο πέρα αντίκρισα μια μικρή εκκλησία. Φυσούσε ένας αέρας δροσερός, δυτικός, Πουνέντες. Ένα καΐκι περνούσε γεμάτο τουρίστες. Από μακριά ακούγονταν τραγούδια, ανακατεμένα με τον παφλασμό των κυμάτων που έσκαγαν με δύναμη στα μπλόκια του λιμανιού. Κοίταξα μέσα στην ψυχή της θάλασσας. Σκοτεινός ο βυθός της. Σκοτεινή, ανεξιχνίαστη και απρόβλεπτη η ψυχή της.
Τα βουνά της Πάφου βυθίστηκαν στο μούχρωμα. Λιγοστά τα φώτα στον ορίζοντα. Γονάτισα και προσευχήθηκα. Εκεί, στην άκρη των βράχων. Για όσα έζησα, για όσα ζω, για όσα θα ζήσω. Η ομορφιά καθαγίαζε τον τόπο. Ευχήθηκα βαθιά μέσα μου να ζήσω κι άλλα τέτοια ηλιοβασιλέματα.