ΖΑΧΑΡΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Έδωσα αγάπη.
Η αγάπη στέρεψε.
Πήρα προδοσία και ήρθα αντιμέτωπη με παγωμένες ψυχές.
Πλήγωσα και με πλήγωσαν.
Δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν. Μένω μόνη μου από επιλογή. Δεν κουβαλώ την ψυχή κανενός ως αποσκευή, εκτός ίσως από την ψυχή του Αντώνη. Αυτό που οι άλλοι αποκαλούν «μοναξιά» και δεν τους αρέσει... εγώ το αποκαλώ «ελευθερία» και το απολαμβάνω.
Ο αγώνας δεν τελειώνει όταν χάνεις, αλλά όταν τα παρατάς! Κι εγώ δεν θέλω να τα παρατήσω. Σε ένα σάκο ρίχνω ένα χαμόγελο, μια ιδέα ζωής και μια δόση γαλήνης. Προχωρώ σε ένα νέο απάτητο δρόμο... που οδηγεί στο άγνωστο. Δε φοβάμαι πια. Τα βήματα μου από αργά γίνονται γοργά, σίγουρα, σταθερά. Στο τέλος του δρόμου με περιμένει εκείνος. Αφού δεν μπορώ να τρέξω με τα πόδια, τρέχω με το μυαλό.

Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς, εκδ. Ελληνική Πρωτοβουλία

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε ένα κατάλευκος μέρος η βασίλισσα με τα πράσινα. Η Αυτού Μεγαλειοτάτη Ζήλια παρακολουθούσε τα πάντα με άγρυπνο μάτι. Η μοίρα και νονά της, τη βάφτισε και της έδωκε το όνομα ΖΗΛΕΥΤΗ.
Αλλά, γιατί πάντα στη ζωή και στα παραμύθια υπάρχει ένα αλλά, δεν ήταν ικανοποιημένη με αυτά που είχε στη ζωή της, ομορφιά και έναν πρίγκιπα να την αγαπάει. (ο πρίγκηπας ίσως να ήταν και ελαττωματικός, άγνωστες οι βουλέ του Κυρίου).
"Α αυτό που έκανε η Μαρίκα, μπορώ να το κάνω κι εγώ καλύτερα!!" αυτό πάντα έλεγε για ότι έκαναν οι φιλενάδες της. Και το έκανε. Μίμηση και ταύτιση το ονομάζει η επιστήμη της Ψυχολογίας, αναφερόμενη στο φαινόμενο κατά την παιδική ηλικία. Στην ενήλικη ζωή ...το είπαν ψωροζήλεια.
Φυσικά είχε απομείνη μόνη.
(Το φυσικά πάει στο ότι οι άνθρωποι μπορεί να κάνουν πως δεν τα καταλαβαίνουν όλα, αλλά έχουν νιονιό και ας μην το δείχνουν)
Τι δεν καταλαβαίνεις Ζηλευτή μου;
(1/02/14 Μ.Π......ίσως και να γίνει το παραμύθι της ζωής μου)