Δύσκολα εκείνα τα χρόνια του μεσοπολέμου σε μια Ελλάδα που άλλαζε συνεχώς, που είχε να αντιμετωπίσει πολλά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, με κυριότερο το προσφυγικό, με τους ανθρώπους να παλεύουν σκληρά για την επιβίωσή τους. Η Ελλάδα και ο κόσμος ολόκληρος ήταν ένα καζάνι που έβραζε, ένας λαός που έγλειφε τις πληγές του και προσπαθούσε να αναστηθεί από τις στάχτες με την απειλή του πολέμου να τους καταδιώκει κάθε στιγμή. Φτώχεια και αρρώστιες ήταν στοιχεία της καθημερινής πραγματικότητάς τους. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες μεγάλωσε η μάνα μου.
Όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή, ίδια γεγονότα γεννούν διαφορετικούς χαρακτήρες, στάσεις, αξίες και αντιδράσεις. Άλλοι παλεύουν, ορθώνουν το ανάστημά τους κι αγωνίζονται με ό,τι τους έχει προικίσει η φύση. Άλλοι πάλι συρρικνώνονται, κλείνονται στον εαυτό τους, γίνονται αόρατοι και δε θέλουν να πειράξουν κανέναν, αλλά κυρίως να μην τους πειράξει κανείς. Γίνονται αθόρυβοι, παθητικοί, υποτελείς. Επιδιώκουν να είναι συμπαθείς για να δεχθούν -ελπίζουν και πιστεύουν- από συμπόνια τα μικρότερα χτυπήματα. Εναντιώνονται σε κάθε μορφή δύναμης που πηγάζει από μέσα τους. Θέλουν να παραμείνουν απλοί παρατηρητές της ζωής. Όμως είναι νόμος της φύσης πως αυτοί ακριβώς δέχονται τα περισσότερα πλήγματα.
Η ζωή δε δίνει εγγυήσεις σε κανέναν και για τίποτα. Δε σηκώνει παζάρια. Παλεύεις και ζεις. Σταματάς και τότε εξαφανίζεσαι.
