Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ & ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑΣ κ. ΜΑΙΡΗΣ ΣΑΒΑΤΑΚΟΥ


την Ζαχάρα την τελείωσα εχθές, είναι το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως και θα ήθελα να πω την προσωπική μου άποψη. Λοιπόν μου άρεσε , με ταξίδεψε σε εξωτικούς προορισμούς, η ιστορία 2 γυναικών τόσο διαφορετικές μα και τόσο ίδιες. Ιδιαίτερη γραφη , μια καλά δεμένη ιστορία με ενδιαφέρουσα πλοκή. Δεν με απογοήτευσε καθόλου. Είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσετε.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ & ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑΣ κ. ΦΛΩΡΑ ΜΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗ ΖΑΧΑΡΑ

Το "Ζαχάρα, Η θύελλα της καρδιάς "της Μάρθας Πατλάκουτζα είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο,καλογραμμένο με μια ενδιαφέρουσα ιστορία.Οι πρωταγωνίστριες η Ζωή και η Μύρα είναι δυο γυναίκες που ενώ δεν γνωρίζονταν,μετά από την καθυστέρηση της πτήσης... τους λόγω λάθους,θα γίνουν φίλες και θ ανοίξουν την ψυχή τους η μια στην άλλη και έτσι θα μάθουμε την καθημερινότητα τους,που θα μπορούσε να είναι η ιστορία του καθένα από εμάς.Με μαεστρία η συγγραφέας κάνει ένα ψυχογραφημα των ανθρωπίνων σχέσεων, χωρίς να κουράζει, αλλά αντιθέτως σε κάνει να σκεφτείς.Πολλά τα σημεία που άγγιξαν την ψυχή μου,αλλά θα αναφέρω μερικά ενδεικτικα.
Στην σελίδα 160 η συγγραφέας μέσω της Ζωής αναρωτιέται και μαζί φυσικά και μεις:<<Σ όλα πρέπει να δίνεται μια λογική εξήγηση προκειμένου να τα αποδεχθούμε;Ο άνθρωπος αναζητά την αλήθεια της ζωής;Ξέρει όμως να ζει;Διδασκόμαστε από νήπια την ομιλία και τη γραφή.Άλφα,βήτα,γάμα....και όμως μαθαίνω να ζω δεν υπάρχει!Στη ζωή γινόμαστε αυτοδίδακτοι και όπου μας βγάλει.>>
Στη σελίδα 210 μεσω της Μύρας βλέπουμε που μπορεί να καταλήξει ο άνθρωπος απο την έλλειψη αγάπης και ενδιαφέροντος από τους δικούς του ανθρώπους:<<Η οικογένειαά μου;Απλοί θεατές.Ίσως,και να τους βόλευε που τόσα χρόνια είχα αφοσιωθεί σε αυτούς ψυχή και σώματι.Όμως η Μύρα δεν υπάρχει πια!Είχα χαθεί στην άβυσσο της κατάθλιψης.Δεν υπήρχε διέξοδος.Μου ήταν αδύνατο να το δω.Λένε πως η κατάθλιψη μοιάζει με ένα κλουβί χωρίς κλειδί...Δεν έχουν άδικο.Η αίσθηση εγκλωβισμού ήταν κυρίαρχη πάντα.Ο καιρός περνούσε και εγώ πάλευα πολύ.Συνέχισα με άλλους γιατρούς.Κι άλλοι ψυχίατροι,ψυχολόγοι,ψυχοθεραπείες.Τα παιδιά μου μεγάλωσαν, άνοιξαν τα φτερά τους.Ένιωσα πως δεν έχουν πια τόση ανάγκη την παρουσία μου.Αυτό με έκανε άλλοτε να απελπίζομαι κι άλλοτε να ανακουφίζομαι.Κάποια στιγμή η ηρεμία,σαν μια ζωηρή λοξή αχτίδα ήλιου έκανε την εμφάνιση της στην ψυχή μου.Μια υποψία πως θα μπορούσα να θεραπευτώ ,να νιώσω ξανά ελεύθερη,ανεξάρτητη έκανε δειλά την εμφάνισή της.Μικρά κι αβέβαια τα πρώτα βήματα με τα οποία βγήκα από τον εαυτό μου και συστήθηκα ξανά στην ζωή.Κοίταξα την Μύρα στον καθρέφτη.Είχα παρατήσει τον εαυτό μου στην ανελέητη φθορά του χρόνου.Διατροφή, άσκηση και μια αλλαγή στο χρώμα των μαλλιών έφεραν το αποτέλεσμα που ήθελα.Έλιωσα παπούτσια στο περπάτημα.Το σώμα μου ανταποκρίθηκε στις αλλαγές και το είδωλο,που αντίκρισα στον καθρέφτη,μου έκλεισε ενθαρρυντικά το μάτι.>>.Στην σελίδα 223 η συγγραφέας μέσω της Μύρας πάλι μας δείχνει, πως τα απλά πράγματα μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο:<<Μέσα σε αυτή την συντροφική οικογενειακή ατμόσφαιρα με τα γέλια,τις χαρούμενες φωνές,τα παιδιά μικρά και μεγάλα να παίζουν μαζί,να τρέχουν και να χαίρονται είναι πολύ δύσκολο κάποιος να νιώσει μόνος.Στις δυτικές κοινωνίες η πόρτα κλέινει και μαζί της αποκόπτονται η επικοινωνία,η ανθρώπινη επαφή,η συμπόνια,η συμπαράσταση,η συντροφιά,η ασφάλεια που νιώθεις,όταν είσαι με ανθρώπους που σε αγαπούν και σε νοιάζονται.Άνδρες και γυναίκες μαζεύτηκαν γύρω από την δυνατή φωτιά.Άρχισαν να συζητούν.Χωριστά οι άνδρες από τις γυναίκες.Τα πρόσωπά τους,αναψοκοκκινισμένα,χαρωπά.Στα μάτια τους επικρατούσε μια ευχαριστία στο Θεό τους,που τους ένωσε κι εκείνο το δείλι>>.
Στη σελίδα 339 μέσω της Ζωής η συγγραφέας μας δείχνει πως δυο άνθρωποι γίνονται φίλοι όταν ανοίξουν την καρδιά και την ψυχή τους:Είναι πλέον σαν να γνωριζόμαστε τη μισή μας ζωή.Θέλουμε να πιστεύουμε πως την υπόλοιπη μισή θα έχει η μία την άλλη δίπλα της.Νιώθω την ψυχή της δίπλα στη δική μου.Κάτι έχει αλλάξει μέσα μας...συναντηθήκαμε για κάποιο λόγο και ανάμεσά μας έχει δημιουργηθεί μία νέα φιλία,δυο διαφορετικοί χαρακτήρες,δυο διαφορετικές διαδρομές.>>
Στην σελίδα 340 λέει:<<Δεν με πειράζει η ζωή μου.Η βλακεία και η κουτοπονηριά ορισμένων ανθρώπων με πειράζει.Κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους έξυπνους και απολαμβάνουν να λένε χίλια μύρια ψέματα,οποιοδήποτε παραμύθι που θα εξυπηρτήσει την απόκτηση όλων αυτών,που χρειάζονται για να θρέψουν τον υπέρμετρο εγωισμό τους.Να δώσουν λόγο ύπαρξης στον μικρό και ασήμαντο εαυτούλη τους.
Σε όλα βάζουν μια τιμή και αξιολογούν τους ανθρώπους σα μια μορφή εμπορεύματος.Τι τιμή μπορούν να βάλουν σε μια φιλία αληθινή,σε μια αγάπη;Αλλά τίποτα δεν μπορεί να ταράξει τον δικό τους κύκλο, τον κύκλο της βλακείας τους.
Στη σελίδα 350 μεσω της Ζωής μας αποκαλύπτεται μια μεγάλη αλήθεια που μας κανει να προβληματιστούμε:<<Τι είναι ο φόβος για τη ζωή;Ένα σκοτεινό μέρος που μισούμε,που πιστεύουμεπως θα μας βλάψει ή τελικάμια πρόφαση, μια γελοία ψευδαίσθηση για ν αποφύγουμε τη ζωή,να αποφύγουμε τον ίδιο μας τον εαυτό;Τον πόνο δεν θέλουμε να βιώσουμε.Αυτό δεν αντέχουμε.Θέλουμε τη χαρά,χωρίς την θλιψη.Η ύπαρξη αυτής της αντίθεσης όμως είναι που μας κάνει να νιώθουμε πως υπάρχει χαρά.Αλλά και θλίψη.Είναι η ώρα που θα παλέψω με τον φόβο και τη θλίψη!>>
Και το πιο συγκλονιστκό είναι στη σελίδα 380 που μέσω της Μύρας η συγγραφέας μας λέει:<<Η καρδιά είναι ένας ατίθασος επαναστάτης.Δεν κοιτάει λογική,κόστος,φόβο.Όταν ξεκινάει την επανάσταση της,αναμένονται απώλειες.Μπορεί να νικήσει.Μπορεί να νικηθεί.Το σίγουρο είναι ότι νθα πολεμήσει.Οι κανόνες υπάρχουν άλλοτε για να τους αλλάζουμε κι άλλοτε για να τους ακολουθούμε.Αφού τους ακοληθήσουμε αρκετά,έρχονται και η ώρα να τους παρακάμψουμε.Τότε,είναι προτιμότερονα τους ανατρέψουμε!!!!!!>>
Συγχαρητήρια Μάρθα μου για το υπέροχο βιβλίο σου και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου,να είναι καλοτάξιδο και σύντομα να μας δώσεις το επόμενο..Επίσης σ ευχαριστώ για το ταξίδι που μου πρόσφερες μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σου και τα όμορφα συναισθήματα ποιυ ένιωσα!!!!!!!

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕ ΜΟΥ ΕΡΩΤΑ...

«Όταν ερωτεύεσαι έναν άντρα», σκέφτηκε η Φρανσουά, «κάνεις όνειρα για τον άλλο, για τον τρόπο που θα σου φέρεται, για τον τρόπο που θα σε αγαπά. Ω! λα λα!! Ο έρωτας εξαφανίζεται όταν ο άλλος σου καταστρέψει παντελώς το όνειρο και με έναν απροσδόκητο τρόπο σου αφαιρέσει την ικανότητα να ονειρεύεσαι τον έρωτα».
(31/07/14 Μ.Π.)

ΧΡΟΝΕ ΜΟΥ ΑΠΑΤΕΩΝΑΚΟ....

Χρόνε απατεωνάκο που όλο μασκαρεύεις τις στιγμές...
σκηνοθετείς ζωές με ψευδαισθήσεις...
"ποιος θέλει να ζήσει αιώνια;'' ρωτάς
Μ. Π

MAMA AFRICA...

''Πρώτη φορά επισκέπτομαι τη Μαύρη Ήπειρο. Για την Ασία ξεκίνησα, στην Αφρική κατέληξα. Ίσως στην επόμενη προσπάθεια να φανώ πιο τυχερή… Τις δυο τελευταίες μέρες, δεν έχουμε μιλήσει σχεδόν καθόλου με τον Αντώνη. Οι σύντομες, κοφτές απαντήσεις του με τρομάζουν.
Λίγο πριν την έξοδο η τζαμαρία γλιστρά, χωρίζεται στα δύο. Καυτή, ξερή, ζέστη εισβάλλει ορμητικά, κόβει την αναπνοή μου κι ας είναι ακόμα π...
ρωί. Οι ρόδες της μικρής βαλίτσας μου στριγγλίζουν στο φλογισμένο τσιμέντο. Μέσα από τα σκούρα γυαλιά μου νιώθω τα βλέμματα των ανθρώπων να καρφώνουν τις ξανθιές μου τούφες. Ματιές θαυμασμού που ρίχνονται σαν βέλη πάνω μου. Τα χαμηλόφωνα μουρμουρητά ροδίζουν τα μάγουλά μου. Νιώθω τη ζέστη της Αφρικής και των ανθρώπων της. Ιδρώτας κυλά αδιάκοπα στο κορμί μου…Mamma Africa είμαι στην αγκαλιά σου!''
Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς

ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...

Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς
"Έρχονται στιγμές που θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω:
-Σταματήστε επιτέλους το θέατρο. Μια φορά ζείτε. Κάντε το τουλάχιστον αληθινά.
Ανοίγω το στόμα μου και γρήγορα το μετανιώνω. Ποιος θα με ακούσει άλλωστε; Λένε πως οι άνθρωποι ακούν μόνο αυτά που επιλέγουν να ακούσουν. Οι άνθρωποι φαίνονται από πολύ μικρά πράγματα, από λεπτομέρειες… ακόμα και με τον τρόπο που γελούν. ...Το θρασύ γέλιο, το γέλιο γεμάτο υποκρισία, το αυθόρμητο γέλιο, το καλοσυνάτο γέλιο, το αισιόδοξο, που μιλάει στην καρδιά και την κάνει να φτεροκοπά.
«Όλα είναι εδώ. Όλα είναι τώρα. Αύριο δεν υπάρχει τίποτα» έλεγε ο Ζορμπάς του Νίκου Καζαντζάκη. Ίσως να γίνομαι κι εγώ ένας θηλυκός Ζορμπάς. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Ζήσε τώρα, προστάζω τον εαυτό μου.
Ξαπλώνω στο δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο της Τύνιδας και αφήνω το μυαλό μου να με ταξιδέψει κάπου μαγικά. Κάνω πως γελώ για να καλύψω τα ατίθασα δάκρυά που ξεπηδούν ορμητικά από τα βουρκωμένα μου μάτια. Οργώνουν τα φλογισμένα μου μάγουλα. Βρίσκομαι σε μια άλλη χώρα, διχασμένη ανάμεσα σε δύο τόπους, ανάμεσα σε δυο ζωές.''

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΗ...

"Κύμα στο κύμα αλλάζεις... Χαϊδεύεις, χτυπάς, αγαπάς, μισείς.
Πολεμάς τη σιωπή, όταν όλα έχουν τελειώσει...
Τον βλέπεις κείνον τον γλάρο εκεί ψηλά; Εκεί είναι η ψυχή μου, ελεύθερη...
Σε αποχαιρετά. Και πάλι" μίλησε του ανέμου καθώς το σκαρί του αγαπημένου της σκαρφάλωνε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.
14/07/14 Μ.Π(....χτες και σήμερα γίνονται ένα...πάλι)

ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΜΕ ΤΗ ΖΑΧΑΡΑ

Απόσπασμα, "Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς'
Το δεύτερο ηλιοβασίλεμα ήταν στην Πάφο, αρχές φθινοπώρου. Στην Κύπρο το καλοκαίρι βαστούσε ακόμα ολοζώντανο. Είχα πάει για το γάμο του παιδιού μιας παιδικής μου φίλης. Κατεβήκαμε στο λιμανάκι της Πάφου. Ήταν γεμάτο τουρίστες. Χαρούμενο, όμορφο, πολύβουο. Για λίγο ξέκοψα από την παρέα και προχώρησα προς την άκρη του δρόμου. Κάποιοι Άγγλοι τουρίστες έτρεχαν ...
κρατώντας στα χέρια τους φωτογραφικές μηχανές. Ήθελαν όλοι να προλάβουν το ηλιοβασίλεμα. Πάνω στους βράχους κάποιος έκανε γιόγκα. Πιο πέρα στις κοφτερές πέτρες νεαρά ζευγάρια, απομονωμένα, σφιχταγκαλιασμένα περίμεναν… ενώ η θάλασσα ζηλιάρα αγκάλιαζε κάθε τόσο τους βράχους, ζητώντας να βρει το δικό της ταίρι. Και τότε τον είδα!
Το πρόσωπο της Μύρα μεταμορφώνεται, αποκτά το δικό του φως.
-Ολόλαμπρος! Ολοφώτεινος! Ολοστρόγγυλος! Έπεφτε μέσα στη θάλασσα. Προχώρησα μέχρι την άκρη του βράχου. Λίγο πιο πέρα αντίκρισα μια μικρή εκκλησία. Φυσούσε ένας αέρας δροσερός, δυτικός, Πουνέντες. Ένα καΐκι περνούσε γεμάτο τουρίστες. Από μακριά ακούγονταν τραγούδια, ανακατεμένα με τον παφλασμό των κυμάτων που έσκαγαν με δύναμη στα μπλόκια του λιμανιού. Κοίταξα μέσα στην ψυχή της θάλασσας. Σκοτεινός ο βυθός της. Σκοτεινή, ανεξιχνίαστη και απρόβλεπτη η ψυχή της.
Τα βουνά της Πάφου βυθίστηκαν στο μούχρωμα. Λιγοστά τα φώτα στον ορίζοντα. Γονάτισα και προσευχήθηκα. Εκεί, στην άκρη των βράχων. Για όσα έζησα, για όσα ζω, για όσα θα ζήσω. Η ομορφιά καθαγίαζε τον τόπο. Ευχήθηκα βαθιά μέσα μου να ζήσω κι άλλα τέτοια ηλιοβασιλέματα.

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

"'Γιομίζει το φεγγάρι... Γιομίζουν οι νύχτες όνειρα...
Ουρανέ γιατί μου 'κλεψες τ' αστέρια;
Σε μια αγκαλιά τ' ανάθρεψα, στη θάλασσα του τα ΄δωκα, παρηγοριά να τα'χει...
Με δέλφινους μιλά για μένα, τα λόγια της αγάπης του..." σιγοψιθύρισε η γυναίκα στην άκρη του γκρεμού. Το πέλαγο την καληνύχτισε με τη σιωπή του.
09/07/14

ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ Η ΑΓΑΠΗ;

Σαν παντρεύτηκε τον είχε αποχαιρετίσει με ένα φιλί στο στήθος στο μέρος της καρδιάς «Να μου την προσέχεις Νικολή μου. Είναι άμαθη η δικιά σου. Αυτό δεν πρόλαβα να σου το δείξω. Η αγάπη όμως δε μαθαίνεται. Τη ζεις και σε ζει. Και μετά έχει ο Θεός...»
Μ. Π. (02/07/14)

ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ ΕΣΥ...

"Τα νερά τύλιξαν τα γυμνά ροδαλά ποδαράκια του. Το υγρό στοιχείο τον καλούσε, τον τραβούσε μέσα του και το μικρό παιδί υπάκουε. Τα ματάκια του άστραψαν από χαρά. Έκανε μερικά βήματα ακόμα. Ήταν τα πρώτα του. Δοκίμαζε τις δυνάμεις του, ένιωσε από τι ήταν φτιαγμένο το δικό του σκαρί. Το νερό έφτασε μέχρι τη μεσούλα του. Τύλιξε γλυκά το κορμάκι του. Ο Ραφαήλος άνοιξε τα χεράκια του και παραδόθηκε στην αγκαλιά της. Η θάλασσα, γίνηκε μια τρυφερή γυναίκα και πήρε τον ταχταρίζει παιχνιδιάρικα σαν να ήταν το δικό της μωρό".

όταν η θάλασσα ανιστορεί κι ο κέρσορας στην οθόνη μαθαίνει να κάνει μακροβούτια... δίχως ανάσα.
Καλό μας μήνα!!!!!!!!
Μ. Π. (01/07/14)