Ευχαριστώ την κ. Ευγενία Δανιηλίδου για τα όμορφα λόγια της

Ακόμη ένα ταξίδι τελείωσε,αλλά δεν ήταν εύκολο,δεν ήταν ευχάριστο.Και πώς μπορεί να είναι ευχάριστο ενα ταξίδι,όταν σε ξεριζώνουν απο τον τόπο σου και αναγκάζεσαι να φύγεις κυνηγημένος,αφήνοντας πίσω σου αναμνήσεις,σπιτικό,τους αγαπημένους νεκρούς,μια ολόκληρη ζωή .........Τ'αφήνεις και φεύγεις για να γλυτώσεις εσύ.........Ενα κοριτσάκι 14 ετών η Μερτζανή και ακόμη πιο μικρή η αδελφή της,η Ταρσή,οδηγούν το κάρο με τα ζώα μακριά απο την γενέθλια γή,μακριά απο τα σιωπηλά βουνά πηγαίνοντας πού? Στην ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ!!!!!!Στην γή της ελπίδας...........Μια Ελλάδα κατεστραμένη απο πολέμους,που προσπαθεί να ορθοποδήσει..........τι βοήθεια να προσφέρει στους πρόσφυγες ? Ο ντόπιος πληθυσμός τους κοιτάει με μισό μάτι.Με την ελπίδα οτι θα ξαναφτιάξουν τη ζωή τους προχωρούν.Και την ξανάφτιαξαν......Η Μερτζανή είναι σκληρό καρύδι,όμως η ζωή δεν της χαρίζεται.Χάνει ο,τι αγαπά περισσότερο και κοντεύει να χαθεί και η ίδια.Ξαναστέκεται όμως στα πόδια της,ξαναφτιάχνει την ζωή της,και πάλι χάνει αγαπημένα πρόσωπα και πάλι συνεχίζει.Πόσο πόνο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος? Πόσες αντοχές έχει ? Δεν το ξέρει μέχρι να δοκιμαστεί.....Ακόμη και τα δύσκολα ,τελειώνουν κάποια στιγμή. Οπως και τα καλά στη ζωή............Τελικά ,δεν έχει σημασία τι ζωή θα ζήσεις,αλλά το πώς θα φύγεις στο τέλος...Η Μερτζανή ξεπέρασε πολλες φορές τον εαυτό της,λύγισε πολλές φορές,έπεσε,ξανασηκώθηκε,αλλά δεν έχασε ποτέ την αξιοπρέπεια της και την τόλμη της.Η αληθινή ιστορία μιας αξιοθαύμαστης γυναίκας...........Σ'αυτό το βιβλίο τα ένοιωσα όλα...........θυμό,απογοήτευση,πόνο απέραντο,λύπη,μίσος ,κακία........έκλαψα πολλές φορές και αναρωτιόμουν μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς..............Η Μερτζανη,η αγγελική ψυχή,ήταν ενα μάθημα δύναμης για μενα.....και ευχαριστώ την Μάρθα Πατλάκουτζα γι αυτό.ΜΕΡΤΖΑΝΗ-ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ.